fbpx

Psychologia | Przychodnia Sulejówek doktorA

PSYCHOLOGIA/PSYCHOTERAPIA

W psychoterapii klient doświadcza zmiany poprzez świadome rozpoznanie swoich emocji, myśli, działań i ich integrację, stopniową eliminację tego, co mu nie służy a odnajdywanie tego, co sprawia, że czuje się spełnionym, wolnym i wartościowym człowiekiem.

– doświadczasz objawów psychosomatycznych, płynących z ciała, takich jak: bóle brzucha, bóle głowy, duszności, kłucia w klatce piersiowej, nawracając zapalenia pęcherza, inne bóle – mimo, że badania diagnostyczne nie wykazują żadnych nieprawidłowości,

– twój związek z ważnym dla Was człowiekiem (rodzicem, partnerem, dzieckiem) jest trudny, konfliktowy, mało satysfakcjonujący,

– chcesz nauczyć się odkrywać, nazywać, spełniać swoje potrzeby,

– znalazłeś się w trudnej sytuacji życiowej,

– cierpisz z powodu lęku, depresji, syndromu dorosłego dziecka alkoholika (DDA),

– czujesz się samotny czy niezrozumiany,

– chcesz mieć lepszy kontakt ze swoim ciałem i nauczyć się relaksującego oddechu,

– chcesz odkryć nieświadome motywy swojego działania,

– masz ochotę wypracować umiejętność stawiania granic,

– czy po prostu w atmosferze poufności i życzliwości przyjrzeć się sobie i swojemu życiu.

Forma jest bardzo prosta: psychoterapia to rozmowa. W dalszej fazie procesu terapeutycznego może się też pojawić praca z ciałem, oddechem – jeśli pacjent wyrazi taka potrzebę i ochotę. Najczęściej psychoterapia indywidualna rozpoczyna się jednym lub kilkoma spotkaniami wstępnymi, zwanymi konsultacjami albo wywiadem. Po nich zostaje zawarty kontrakt terapeutyczny określający, nad czym pacjent chce pracować, jak często będzie się spotykał z terapeutą, ile czasu będą trwały spotkania i ile będą kosztowały. Określone zostaje, jak można odwołać sesję, jak wygląda przerwanie terapii.

Terapia odbywa się zazwyczaj z częstotliwością jednego spotkania w tygodniu, trwającego zwykle 50 minut. Spotkania te trwają od kilku do kilkudziesięciu miesięcy. To zależy od tego czy pacjent decyduje się na terapię krótkoterminową (skupienie się na jednym z życiowych problemów), czy długoterminową (zajmującą się wszystkimi obszarami trudnymi w życiu pacjenta).

Odwrażliwianie i przetwarzanie za pomocą ruchów gałek ocznych (eye movement desensitization and reprocessing – EMDR) jest opartą na obserwacji i szerokim materiale klinicznym metodą leczenia urazów psychicznych. Twórcą terapii jest Francise Shapiro, która odkryła, że szybkie i powtarzające się ruchy gałek ocznych znacząco redukują lęk u osoby, która wcześniej była narażona na stresujące wydarzenie. Od czasu ukazania się pierwszej publikacji nt. EMDR minęło 24 lata, a prężnie rozwijający się nurt z obszernym zapleczem badań klinicznych niezmiennie dowodzi skuteczności tej metody w redukcji symptomów urazów psychicznych. Terapię zalecają takie organizacje jak: Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne; Światowa Organizacja Zdrowia czy International Society for Traumatic Stress Studies (Międzynarodowe Towarzystwo Badań nad Stresem Traumatycznym).

 

W terapii zaburzeń stresu pourazowego metodą EMDR, przywołuje się i przetwarza dawne traumatyczne zdarzenia. Skupia się uwagę na traumatycznych wspomnieniach, przekonaniach na temat siebie, odczuwanych emocjach i doznaniach z ciała. Jednocześnie trwa naprzemienna stymulacja, polegającą na wodzeniu wzrokiem za przesuwającą się dłonią terapeuty. W zależności od potrzeb lub ograniczeń pacjenta, do naprzemiennej stymulacji terapeuta może też użyć dźwięku czy tappingu (opukiwania) określonej części ciała.

 

Od traumy do normalnych wspomnień

 

EMDR oparta jest na założeniu, że objawy traumy powstają w wyniku zablokowania systemu przetwarzania informacji, a co za tym idzie nieprzetworzenia wspomnień dotyczących negatywnego wydarzenia. Model Adaptacyjnego Przetwarzania Informacji (AIP), będący podłożem teoretycznym dla EMDR, łączy w sobie trzy komponenty – przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Zgodnie z jego założeniem, bieżące doświadczenia łączą się z już utworzonymi sieciami pamięciowymi i mogą aktywować nieprzetworzone emocje, doznania fizjologiczne oraz przekonania wykształcone na podstawie wcześniejszych negatywnych doświadczeń.

Gdy przeszłość staje się teraźniejszością, człowiek reaguje w nieadaptacyjny sposób. Przeżywa wciąż te same, pierwotne emocje i za każdym razem jest nimi równie intensywnie poruszony. Dzieje się tak dlatego, że teraźniejsza sytuacja postrzegana jest przez pryzmat nieprzetworzonych negatywnych wspomnień. Z pomocą terapeuty, poruszając się pomiędzy przeszłością, teraźniejszością i przyszłością, inicjujemy komunikacje między emocjonalnym przetwarzaniem prawej półkuli mózgu i logicznym/językowym przetwarzaniem lewej. Moment wglądu i integracji przychodzi, kiedy wspomnienia zorganizowane w sieci neuronalne w obu półkulach łączą się ze sobą. Dzięki systematycznie powtarzanym ruchom oczu aktywizowane są nieprawidłowo zapisane informacje (odwrażliwianie), co integruje informacje w nowy sposób. Pozytywny efekt pojawia się, kiedy uprzednio wyizolowane przykre wspomnienia zostają połączone z informacjami o treści adaptacyjnej (przetwarzanie), co przejawia się w zmienionych wyobrażeniach osoby, emocjach i przekonaniach na temat siebie. Dzięki EMDR dokonuje się transformacja i konsolidacja przeżyć traumatycznych w normalne wspomnienia.

 

Etapy leczenia krok po kroku

 

EMDR jest ośmiofazowym podejściem terapeutycznym, na które składa się wystandaryzowany protokół leczenia, a poszczególne jego etapy nazywane są fazami terapii. Taka strukturyzacja umożliwia dokładną ocenę problemów pacjenta oraz jak najlepsze przygotowanie go do procesu terapii.

  1. Zebranie wywiadu i nakreślenie mapy trudnych wydarzeń rozpoczyna pierwszą faza EMDR. Terapeuta ocenia gotowość klienta na skorzystanie z EMDR i nakreśla plan terapii. Pierwszy etap jest bardzo ważny, gdyż zawiera ocenę czynników zabezpieczających klienta, a głównym kryterium dopasowania osoby jest jego umiejętność radzenia sobie z wysokim poziomem niepokoju. Wywiad obejmuje ocenę całego klinicznego obrazu dysfunkcjonalnych zachowań klienta, symptomów i innych cech, które powinny być uwzględnione w terapii.
  2. Faza druga to przygotowanie klienta do pracy nad procesem przetwarzania. W tym czasie, terapeuta przekazuje klientowi metody i techniki samokontroli i stabilizacji, niezbędne do radzenia sobie z lękiem przy przetwarzaniu („bezpieczne miejsce” oraz inne metody relaksacji, nauka oddychania, techniki odwracania uwagi, itp.). To również czas na budowanie relacji terapeutycznej i przedstawienie klientowi informacji na czym polega EMDR.
  3. W fazie trzeciej wspólnie z terapeutą, klient wybiera cel do pracy, a następnie aż do fazy szóstej trwa właściwa terapia.
  4. W wyznaczonych momentach terapeuta prosi osobę, aby ta skoncentrowała się na obrazie, który teraz uważa za najbardziej nieprzyjemny i w tym samym czasie śledziła wzrokiem ruchy dłoni terapeuty, słuchała dźwięków w słuchawce lub trzymała w dłoniach naprzemiennie wibrujące pulsery. Co jakiś czas terapeuta zapyta „co się pojawiło/co zauważyłeś?” lub „Co przychodzi ci do głowy?”. Może to dotyczyć obrazów, myśli, emocji czy doznań fizycznych.
  5. W fazie siódmej, tj. fazie „zamknięcia”, terapeuta instruuje pacjenta, że proces, który rozpoczęli, może być aktywny po spotkaniu i proponuje pacjentowi prowadzenie zapisków, by dokumentować myśli i wspomnienia, które posłużą jako materiał do pracy na przyszłe spotkanie.
  6. Faza ósma, to podsumowanie i ocena dotychczasowej pracy i postępu od ostatniej sesji.

 

 

Autor  Jolanta Komorowska

 

 

Zapraszamy również na konsultację do psychologa seksuologa mgr Radosława Utnika

W zakresie jego leczenia znajdują się m.in.:

  • Zaburzenia zachowania dzieci i młodzieży – problemy wychowawcze (szkodliwe używanie substancji, zagrożenie uzależnieniami, agresja, niewłaściwy kształt relacji z bliskimi lub rówieśnikami, nieśmiałość lub wycofanie z relacji społecznych),
  • Zespoły behawioralne (zaburzenia odżywiania, awersja seksualna, brak przyjemności seksualnej, zaburzenia orgazmu),
  • Zaburzenia afektywne (nastroju),
  • Zaburzenia nerwicowe (lękowe, fobie, obsesyjno-kompulsyjne, reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne, reakcja na stres zawodowy),
  • Zaburzenia erekcji, brak popędu seksualnego,
  • Zaburzenia osobowości i zachowania dorosłych ( niewłaściwy kształt relacji w związku, zaburzenia identyfikacji płciowej, zaburzenia preferencji seksualnych, zaburzenia związane z rozwojem i orientacją seksualną).

Ustawienia

Czcionka
Kontrast